Zij wilde altijd behagen en presteren

Ze wilde altijd behagen en presteren.

Ze wilde een doel hebben, standvastig en mentaal krachtig zijn. Ze wilde zich bewijzen. Financieel en emotioneel onafhankelijk zijn. En ze had eigenlijk maar één voorbeeld hoe dat moest. Ze koos mannelijke voorbeelden en vrouwen die zich met de mannelijke energie identificeerden.

Ze wilde klussen klaren, de ladder beklimmen. Ze wilde doen. Want als ze genoeg deed, zou ze voldoening vinden. Ze hees zich in het harnas, pakte haar zwaard, koos haar ruwe hengst en wierp zich in de strijd.

Met al dit doen, vond ze haar schat. Een goede baan, een echtgenoot, een prachtig huis, vele diploma's, geld en de waardering van haar leraar die zag hoe hard ze werkte aan haar spirituele ontwikkeling.

Ze hoorde erbij. Ze kreeg applaus👏. Ze was tevreden...

Tot... ze niet meer wilde presteren.

Tot... ze ontdekte dat al dat doen haar geen vervulling bracht.

Tot... ze de eenzaamheid in zichzelf voelde.

En eigenlijk zonder dat ze dit wilde of snapte begonnen de vragen te komen: Waar dient dit alles toe? Ik heb toch alles, waarom voel ik me dan leeg? Waarom voel ik me verlaten? Waarom doet het pijn? Waarom voel ik me zo in de steek gelaten?

Ze vond uiteindelijk haar antwoorden niet door hoog te reiken, het licht te vinden en haar trilling te verhogen. Ze vond het door omlaag te gaan in de diepten van haar zijn.

Maar veelal zijn we bang voor deze diepten. Omdat weinigen ons maar voor zijn gegaan. Omdat nog minder deze afdaling beschouwen als een heilig en noodzakelijk aspect van de reis naar ons zo volledig mogelijk kennen.

Zij ook!

Ik ging je voor.

Ik ging de diepte in...

Omdat mijn systeem hier is om te leren.

Om voor te gaan.

Om anderen te vervolgens te kunnen helpen.

Feestje? Nee niet altijd.

Maar dit is wie ik ben.

En wat ik te doen heb.

Dus ik vraag je, lieve vrouw

Waar ben je bang voor als je afdaalt?

Dat je onbedaarlijk moet huilen

Dat je een enorme woedend zult voelen?

Dat je diepe angsten tegenkomt?

Waar ben je bang voor als je diepten van je zijn induikt?

Dat je je naakt zult voelen?

Dat je het allemaal niet meer weet en snapt?

Dat je twijfelt aan alles waar je in geloofde?

Waar ben je bang voor als je de kwijtgeraakte delen van jezelf ontmoet?

Dat je jezelf zult verliezen?

Dat je je verlept en afgedankt zult voelen?

Dat het te donker voor je zal zijn?

Wellicht ja, een of meerdere van bovenstaande opties zullen gebeuren.

Misschien zelfs wel allemaal

Maar wat als dat de reis is?

De reis om de weg naar onszelf terug te vinden?

De reis om echt kennis te maken met ons lichaam, met onze emoties en onze seksualiteit?

Wat als we hier de tijd voor nemen?

Als we dit proces vol ontzag mogen omarmen?

Deze reis om onszelf zo volledig mogelijk te leren kennen.

Als al deze gevoelens er zonder schaamte mogen zijn.

Ik begrijp het. Het is niet persé zo'n aanlokkelijk perspectief.

Op een meditatiekussentje zitten en in hogere sferen begeven.

Of de volgende quantum jump naar een grotere versie van jezelf maken, zijn veel leuker.

Maar wat als het je sterker maakt?

Je meer helderheid geeft?

Je een diepe zelfliefde laat ervaren?

Een ongehechtheid die je laat openbloeien?

Wat als jij de waarheid Kent?

Wat als ook het lelijke, het gekke, het verlorene van jou er mag zijn?

Wat als...dit eigenlijk is waar je ten diepste naar verlangt?

Lots of love

Claudia