Staat jouw ladder tegen de juiste muur?

Ik heb eigenlijk maar heel erg weinig herinneringen aan mijn jeugd. Het is eigenlijk best een grote waas. Best lastig als je met persoonlijke ontwikkeling aan de slag gaat. Want veel vragen gaan over je jeugd. Hoe was je jeugd? Hoe was de relatie met je moeder? En met je vader?

Vaak kwam ik niet heel veel verder dan dat ik eigenlijk een hele goede jeugd heb gehad. Niets bijzonders. Vaak niet zo heel erg leuk voor de therapeut dit antwoord 😉. Maar uiteindelijk kwam ik erachter waarom ik zo diffuus aanwezig was.

Tijdens een van mijn eerste ondergane transformatiesessies, ontdekte ik al dat toen ik geboren werd, ik het allemaal maar teveel vond. Teveel lawaai, teveel emoties, teveel gedoe. En dus besloot ik, als net geboren baby, me maar gelijk terug te trekken in mijn eigen wereld, mijn eigen bubbel. En pas vele jaren later begon ik te beseffen wat deze bubbel eigenlijk voor mij had betekend.

Als kind zat ik daarmee namelijk continu in mijn eigen wereld; mijn eigen sfeer. De sfeer waar ik vandaan kwam; thuis! Ik wilde eigenlijk helemaal niet in deze wereld komen. En daarom weigerde ik de bubbel door te prikken. Ik probeerde vanuit mijn bubbel te reflecteren op de wereld. Ik speelde het liefste thuis hele verhalen na met mijn barbiepoppen, in mijn eigen fantasiewereld en weigerde mee te doen met verstoppertje met mijn schoolvrienden. Mijn ouders vonden me zwaar op de hand. Veel te grote, zware verhalen voor zo’n jong meisje.

De beleving in mijn bubbel klopte helemaal niet met dat wat ik in de buitenwereld ervoer. Ik snapte de wereld niet. Voor geen ene meter. Ik zie mijn dochter hier ronddolen met dezelfde vraagtekens. Waarom doet iedereen zo raar? Waarom doen mensen niet wat ze voelen? Waarom zeggen ze iets anders dan wat ze doen? Waarom van die onnodige conflicten? Waarom ben IK dan ineens zo direct? Te direct!

Mijn waarnemingsveld was eigenlijk veel groter dan dat ik emotioneel aankon. En daardoor zijn er best wat dingen gebeurt die me in opperste verbazing en verwarring hebben gebracht. De weerstand om uit de bubbel te komen, werd daarmee immens. Want de herinnering aan mijn bubbel is tegelijkertijd het gemis van thuis.

Pas toen ik 12/13 jaar was, toen ik ‘volwassen’ moest worden, is de bubbel doorgeprikt. En toen ben ik gaan zoeken naar socialisering, wat wil ik, wie ben ik en ik ging prestatie steeds meer koppelen aan eigenwaarde. En ineens paste ik in een plaatje. Ineens hoorde ik ergens bij. Ik werd populair en ik werd gezien en gewaardeerd.

Ik keek om me heen en leerde hoe het hoorde en deed braaf mee en... zette de ladder tegen de verkeerde muur...

Joseph Campbell schrijft het volgende:

Wanneer je de moed hebt om gehoor te geven aan je roeping, dan opent het hele leven zich. Wanneer je je ‘bliss’ volgt – dat wat je diep raakt en waarvan jij het gevoel hebt dat het jouw leven ‘is’ – dan gaan er deuren open.

Wanneer je geen gehoor geeft aan de oproep, omdat je in je veilige en vertrouwde omgeving wilt blijven, dan droogt het leven op. Vaak kom je jezelf dan op middelbare leeftijd* weer tegen, wanneer de top van de ladder is bereikt. En dan zie je dat de ladder tegen de verkeerde muur staat.

Waar staat jouw ladder?

De vraag is waar jouw ladder staat. Staat hij tegen de goede muur? Met welke intenties sta jij in het leven? Komen ze vanuit je hoofd, hart, buik, handen en voeten? Welke volg je? Wil je op onderzoek uit?

Zet jij de deur open? Dan heb jij de keuze gemaakt om je ladder te verplaatsen.

Ben jij toe aan transformatie. De transformatie naar jezelf?

Je bent van harte welkom in mijn praktijk.

Lieve groet,

Claudia