Je mag me gebruiken

Een week in Frankrijk. Ergens in de bergen. Op een prachtige serene plek.

De groep had al heel wat mooie processen met elkaar doorlopen.

Ze waren de diepte in gegaan en geheeld. We hadden gelachen en gehuild.

De retraite begeleider was nu in gesprek met een jongedame.

Zijn assistent begeleider weet gelijk wat er aan de hand is.

Ze schrijft op een briefje voor hem waar zij het trauma zit: 'vrouwelijke voorouderlijn'.

Waarop hij zei: 'doe jij dit maar.'

Even haperde ze... toen tunede ze in en bewoog...

Ze ging een prachtig proces in, waarbij de vrouwen samen contact legden met de vrouwenlijn van deze jongedame. Wijze boodschappen uit vroegere tijden kwamen diep bij haar binnen. En ze ontdekte welke boodschap zij mocht doorgeven aan de vrouwen na haar.

De mannen uit de retraite sloten later aan. De vrouwen in het midden; gedeeld, gedragen, geco-creëert, vanuit een diepe liefde en zorgzaamheid voor ieder. Daarom heen de mannen. Als beschermers, dragers en hoeders krachtig in hun rol.

Voor velen uit de groep een onbekende situatie. Maar diep in hun hart voelde het zo kloppend. Alsof dit diepe oude weten opgeslagen in hun DNA vertelde, dat deze uitlijning in verbinding met hunzelf en de ander, de juiste is.

De jonge vrouw wist haar pijn om niet goed genoeg, niet volwaardig te zijn, niet weten wat ze te doen had, weer voor een stuk los te laten. Ze voelde de pijn die de vrouwen voor haar niet hadden kunnen voelen. En daarmee creëerden, al deze mannen en vrouwen, samen het pad naar verdere groei.

Het is inmiddels al weer wat jaren geleden dat ik daar was, in Frankrijk, als assistent begeleider. En wat vond ik het spannend toen Robert ineens mij alle vrijheid gaf om de groep te leiden.

Heel even namen mijn brein en ego het over..."Ik weet niet wat ik moet doen" gonsde het door mijn hoofd. Ik besloot het te horen en te laten. Mezelf te verbinden met een grotere versie van mijzelf.

En dit is tegenwoordig hoe ik altijd werk. Mijn eigen ik, die hier nu, deze tekst zit te typen, weet/voelt/beleeft misschien veel, maar belemmert zichzelf ook nog vaak genoeg met allerlei onhandige gedachten en emoties. Als ik daarentegen me overgeef en de chaos en kwetsbaarheid toesta, dan creëer ik vanuit zelfliefde en intuïtie en dan geef ik, maar ontvang ik ook zo ontzettend veel.

Dat betekent dat ik meebeweeg in het moment, ik lift mee op de energie van de deelnemers. Ik tune in op de energie van de groep. En vanuit daar gaan we op reis. Ik ga quiden vanuit mijn aura en mijn energie. Soms begin ik gewoon te praten, te delen, te ratelen, omdat ik de informatie doorkrijg die gedeeld mag worden. En soms ben ik stil oorverdovend stil, wanneer mijn energie leidt, maar de groep deelt en creëert. Daarmee krijg ik heel veel voor elkaar... voor de groep, voor de ander, voor jou.

Daarnaast mag je mij gewoon gebruiken! Ja, dat lees je goed; je mag me inzetten. Ik ben een soort wandelende encyclopedie. Een wijsheidsbron die je kunt raadplegen. Volgens standaard coachingsregels, helemaal niet zoals het hoort. Maar wel telkens weer een magische reis die zoveel prachtige ervaringen en inzichten geven.

En... ik geloof niet in het traditionele lessysteem van één allesweter en onderdanige leerlingen. Ik geloof in co-creatie. De kracht van vrouwen die samenkomen om zichzelf en de ander te helen, is immens. Vrouwelijke wijsheid gaat niet over hiërarchie, mislukken, straf en discipline. Een ieder mag zichzelf uiten en bij alles vraagtekens zetten. We leren in compassie naar elkaar met een open hart. Onze verbinding is gebaseerd op gemeenschappelijke pijn en gedeelde verlangens.

Lots of love,

Claudia