Is persoonlijke ontwikkeling leuk?

Over het algemeen is persoonlijke ontwikkeling een ontdekkings-tocht. We worden geboren en gaan dood. En daartussenin... daar heb je ervaringen door te gaan. En persoonlijke ontwikkeling laat je zeker ervaren.

Maar of het daarmee leuk is? Dat denk ik niet. Je hebt ongelofelijk veel doorzettingsvermogen, moed, 'middelvingers' en flexibiliteit nodig om je steeds weer over te geven als er van je gevraagd wordt het pad van je ziel te lopen. Want dit pad is niet (altijd) een mooi, gezellig, omringd met bloemen, prachtig geplaveid en bewegwijzerd paadje. Het is veel vaker een donkere, eenzame tocht, langs greppels, door holen, omringd met doornen, vaak eruitziend als oneindig. En soms ineens zonder dat je het verwacht, schijnt er een licht door de bomen, zie je een prachtige bloem en val je met dezelfde noodversnelling weer terug op de grond, omdat je de onoverkomelijke wortels overal over jouw pad niet zag. Om vervolgens toch weer terecht te komen op een open veld met prachtige bloemen en een heel helder zicht waar je naartoe moet. Tijdens de ogenschijnlijk onbegaanbare, donkere stukken, heb je jezelf steeds weer aan te kijken. Je angsten te aanschouwen, te voelen, je lichaam te beleven. Telkens vraagt het weer het lef om met goede moed te transformeren wat je niet langer dient en te aanvaarden wat er is. Ben jij bereid om te voelen waar je werkelijk naar verlangt? Ben jij bereid om ondanks de ontmoediging van de dichte, donkere stukken, waarbij oude pijnen weer de kop opsteken, je pad te blijven vervolgen? Durf jij de diepe eenzaamheid, onzekerheid en wantrouwen, in jezelf aan te kijken? Af en toe zucht ik nog... was ik dit pad naar nooit gaan bewandelen. Het is namelijk niet persé makkelijker. En toch...de voldoending, de diepte en de waarde die het me geeft, maakt me zoveel gelukkiger. Ik wens je veel moed en wijsheid in de keuzes die jij maakt.